ارتش؛ مقتدر و دشمن شکار

ارتش، سرمایه ملی است. ثروتی زایا و شکوفا که شکوفایی وطن را تضمین می‌کند. تورق تاریخ کهن تا خوانش صفحات زمان حاضر می‌گوید، ما می‌توانیم با «ارتش» خود، با ارتش جمهوری اسلامی ایران، به تاریخ فخر بفروشیم. می‌توانیم با نگاه دینی، تاریخ را بخوانیم و در مقایسه با لشکریانی که حجت خدا و امام معصوم زمان را پیش رو داشتند و کم می‌گذاشتند، ارتش خود را ببینیم و به جهان نشان دهیم که در کنار «نایب امام زمان (عج)» نه تنها کم نگذاشتند که بسیار گذاشتند و در انجام تکلیف، حق مطلب را ادا کردند. کم، در این معادله، برداشتشان برای خودشان بود. خود را ندیدند ارتشی‌های ما.

تاریخ دفاع مقدس گواه است که خاکی پوشان خداباور ما، نه از نان که از نام هم گذشتند تا وطن سرفراز بماند. با نگاه ملی هم می‌توانیم بخوانیم که پیش‌تر‌ها در هر جنگ، بخشی از خاک وطن به تاراج رفت، اما «ارتش جمهوری اسلامی ایران» در کنار دیگر نیرو‌های مسلح ما نگذاشت حتی غباری بر چکمه سرباز متجاوز، از این خاک خارج شود. ارتش مردانه پای کار وطن و روح جاری در آن، انقلاب، ایستاد. حماسه را معنایی نو بخشید. معرکه‌های مرد افکن را با سربلندی پشت سرگذاشت. بلند همتی را در عین گمنامی نمادی جاودانه شد.

هرچند بسیاری از ما‌ها هنوز هم نمی‌دانیم چه حماسه‌ها خلق کردند. نمی‌دانیم در خرمشهر، قهرمانی داشتیم به نام سروان محمدعلی صفا که رکورد شکار تانک در جهان را شکست و خرمشهر را گورستان تانک‌های عراق کرد. ناخدا صمدی را داشتیم که در همین شهر امان عراقی‌های متجاوز را برید. شیرودی و کشوری را داشتیم که سوار بر بالگرد کبری، کل جبهه را جهنم تانک‌های دشمن کردند. ایستادند کنار، ولی فقیه و با خون خود سند ایستادگی را امضا کردند. نه تهدید آن‌ها را از میدان به در کرد و نه تطمیع در اراده شان تردید کاشت.

یک نمونه اش سرلشکر شهید علیاری که صدام برای سرش جایزه صد میلیون تومانی تعیین کرد آن هم در سال ۱۳۶۱ که حقوق یک کارمند، ۲ هزار تومان بود. یعنی حقوق یک ماه ۵۰ هزار نفر! یک نمونه دیگرش سرلشکر شهید آبشناسان بود که اقتدار ارتش بعث را در دشت عباس شکست و بزرگ‌ترین ژنرالشان را به اسارت گرفت بعد از این صدام از رویارویی با او به هراس گریخت. باری، ارتش از همان اول پای ایران ایستاد. حتی خنجر‌هایی که از پشت هم در جانشان فرو می‌رفت، باعث نمی‌شد که در برابر دشمن کم بیاورند.

یادمان هست اول انقلاب و جریاناتی که با پُزِ انقلابیگری-، اما در حقیقت ضد انقلاب- می‌خواستند ارتش را بشکنند با شعار‌های تند و به ظاهر سوپر انقلابی. لباس خاکی را طاغوتی می‌پنداشتند و می‌خواندند،  اما امام روح ا... (ره) با تمام توان پشت ارتش ایستاد. اعتماد متقابل بین امام و ارتش باعث شد، قدرت فرزندان وطن چنان شکوفا شود که آرزومندان فتح چندروزه تهران، بعد هشت سال با خفت و خواری به خانه برگردند. امروز هم ارتش با اقتداری افزون تر، پرچم عزت وطن را به شانه دارد.